Выйду ў чыста поле, стану пад вярбіну,

Пагукаю долю, нібыта каня.

Адзавецца рэха па чужых далінах,

І замоўкне голас у глухіх гаях.

Заблудзіла доля на крутых сцяжынах,

І цяпер на волі беглая раба.

А ў далонях кволых чорныя ажыны,

І палынны прысмак на сухіх губах.

Без яе ніколі шчасця не спазнаць.

Вылаўлю блудніцу і аброць накіну,

І задам ёй перцу, эх едрона маць!

Шчо зове хозяін з путом у руках?

Цэлы век гарцуе неслухам бадзячым,

І гнядую грыву трэпле па вятрах.

Эх, вазьму ляйчыну, выцягну з-за вуха –

Запалае шкура ў горачным агні.

Ці ж я не мужчына, каб мяне не слухаць,