Не салодкі — а гаркаваты.

Што яно пасядзіць на прызбе

І шыбуе далей ад хаты.

Запрасіць бы паважна ў госці:

“Калі ласка, праходзь на покуць!” —

Збегла зноў на карысць кагосці,

Не злавіць, як зубамі локаць.

Не прысядзе пад абразамі,

Не спакусяць яго пачастункі,

Нанач гледзячы ў снежную замяць

Павандруе вар’яцкай думкай.

Я не верыў, што ў шчасця прысмак,

Нібы вусны твае гаркавы,

Я каханнем заўзята трызніў —

А застаўся з дурною славай.

Мо таму невылоўнае шчасце,

Што яно адно ў чалавецтва —

А да кожнага трэба папасці

Ці на старасці, ці ў маленстве.

Гэта гора адно не ходзіць

Па жыццёвых шляхах-дарогах,

А з сабой дзіцянятак водзіць,

І прыходзіць заўжды аблогай.

І спрадвеку ніколі ў лёсе

Не чакае зімы, адчаю,

Як заедзе ў двор на калясах,

На калёсах і ад’язджае

Вокамгненнае наша шчасце.

Застанецца на вуснах прысмак

Не салодкі, а гаркаваты,

Так заўсёды, бо ныня й прысна