Не перадаць такое сыну.

Як навучыць яго спяваць

Над разгаворанай чужынай?

Як навучыць яго любіць

Зямлю Палесся і жанчыну,

Як навучыць цвярозым быць,

Калі сп’янее да Айчыны.

Мы даганяем час напэўна,

Хоць кажуць, час не перагнаць,

Ні словам, ні радком , ні спевам.

Бо час ляціць, як птушанё:

Чым шырай крылы – больш імкліва,

Ў далонь удзячным шчанюком

Павек не торкнецца шчаслівы.

Як зберагчы сумленным сэрца?

Каб праўнук смела мог сцвярджаць,

Што род вядзе не іншаверцаў.

Што на Палессі ёсць зямля

Крывямі й потамі паліта:

“Пінчук” не зычыў людзям зла,

А жах наводзіў нат забіты.

“Твой сын зусім, зусім інакшы,

Ён разарваў сабой сувой

І сувязь знішчылася ваша!”

Я не паверу нізашто

Наветам гэтакім ніколі –

Табе я сам даваў, сынок,

Імя прапрадзеда Міколы.

Я перадаць павінен сыну!

Я навучу яго спяваць

Над разгаворанай чужынай.

Я навучу яго любіць

Палескі край, нібы жанчыну,

Я навучу цвярозым быць,